Boulimia Nervosa
“Boulimia, dat is toch met overgeven?” Inderdaad, dat kan. Boulimia nervosa kenmerkt zich door eetbuien met controle verlies, met daarnaast het ondernemen van bepaalde acties om de calorie-inname te compenseren. Dit kan zelfopgewekt braken zijn, het gebruik van laxeermiddelen (middelen die de stoelgang bevorderen) en overmatig bewegen of sporten.
Verder zijn mensen met deze eetstoornis overbezorgd over hun eigen lichaam en gewicht. De naam boulimia nervosa betekent letterlijk: honger als een rund door psychische oorzaak. Dit klopt niet helemaal aangezien mensen met boulimia ook eetbuien hebben wanneer ze geen honger hebben. Wel komt dit gedrag voort uit psychische achterliggende problemen.
Kenmerken van Boulimia - DSM Classificatie
Boulimia nervosa (BN) wordt gekarakteriseerd door frequente episodes van overeten (eetbuien) gevolgd door compenseergedrag, zoals braken (zelf opgewekt) om gewichtstoename te vermijden.
De criteria zijn:
A. Herhaalde episoden van eetbuien. Een eetbui-episode wordt gekenmerkt door beide volgende kenmerken: 1. Het eten in een bepaalde tijd (bijvoorbeeld twee uur) van een hoeveelheid voedsel die beduidend groter is dan de meeste mensen in zo’n periode zouden eten onder gelijke omstandigheden. 2. Het gevoel tijdens de periode geen beheersing over het eten te hebben (bijvoorbeeld het gevoel niet te kunnen stoppen of geen beheer te hebben over wat en hoeveel hij of zij eet);
B. Herhaald ongepast compensatiegedrag om gewichtstoename tegen te gaan, bijvoorbeeld het opwekken van braken, misbruik van laxeermiddelen of andere medicijnen, vasten of overmatige lichaamsbeweging;
C. De eetbuien en het compensatiegedrag treden gemiddeld minimaal één keer per week op gedurende een periode van drie maanden;
D. De lichaamsvorm en het lichaamsgewicht hebben een onevenredig grote invloed op het oordeel over zichzelf;
E. De stoornis treedt niet uitsluitend op tijdens episoden van anorexia nervosa.
De Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) is een classificatiesysteem voor psychiatrische aandoeningen. Het Amerikaanse handboek is ontwikkeld voor gebruik bij met name onderzoek. Door internationaal dezelfde criteria af te spreken voor psychiatrische aandoeningen wordt onderzoek en communicatie duidelijker en betrouwbaarder. De DSM is een classificatiesysteem, geen diagnostisch systeem wat velen denken. Dat betekent dat alleen de symptomen van een aandoening worden beschreven en niet de oorzaak. De oorzaak (en complexiteit) van een psychiatrische aandoening verschilt uiteraard per persoon.